- ۹۴/۰۹/۲۹
- ۰ نظر
× به نام خدا
"بِمِ" عزیزم؛
شاید 42 روز بعد به این روزهایم هار هار بخندم. شاید سال هاب بعد با خود بگویم « چه قدربچه بودم. » و این حرف ها. امّا آن چه که این روز ها و خصوصاً بعد از 29 آبان به ذهنم افتاده اند، فراترند. نمی توان تو را از خانه ذهن بیرون راند. هرچه قدر هم با خود حرف بزنم و بگویم " خیالی بی نیست ... " باز هم در آخِر احساساتم فالب بر کرِ مثلاً منطقی ام می شوند.
" بِمِ " دوست داشتنی؛
می دانم که همه و همه میگویند من و تو سنگیم. می گویند این و آن کوهِ غرورند.
امّا هر دومان می دانیم همهء این ها اشتباه اند. نه م و نه تو آدم سنگی نیستیم. هر دویما " آدم " می خواهیم که احساسات پاکمان را به پایش بریزیم. اما خُب "بِمِ" جان " آن ها " که این حرف ها را رک نمی کنند. می گویند اگر دوست داری فقط " بگو" . مدیر جانِ بلندِ ژنتیک می گوید: دوست داشتن واقعی فقط با عمل ات، نه با گفتن! خلاصه که مانده ام این وسط "بِمِ" عزیز.
" بِمِ " گرامی؛
هم اکنون که High Heels ِ «لودویکو اینادی»می نوازد، نگفتن از احساسات و فکر نکردن به دور دست ها ناممکن است.اما باید دل کَند. چون تست های شیمی منتظران اند.
دوستدار تو؛ امیدوارِ به 42 روز بعد
